دنیای کسی که می خواست یک سلبریتی باشد

ام بی ای نیوز:
برای تمام روح های سرگردان
مارلون براندو در خاطراتش نوشته بود که اگر بازیگر نمی شد (اگر بازیگری ناجی اش نمی شد)، معلوم نبود چه سرنوشتی پیدا می کرد و حتما در طول زندگی اش دیوانه می شد یا به کسی آسیب می رساند.سال ۱۹۶۰ بوینوس آیرس، شاهد تولد ستاره ی فوتبالش مارادونا بود. او در سه سالگی اولین توپ فوتبالش را هدیه گرفت و رویایش آغاز شد. در سن خیلی کم وارد تیم ملی فوتبال آرژانتین شد و خیلی زود دنیا مارادونا را شناخت. پوسترهای تمام قدش روی دیوار اتاق های جوان ها و حتی بزرگ ترهایی که این نابغه را دوست داشتند، نقش بست.\xa0
برای خیلی ها آن قدر دوست داشتنی بود که بتوانند ماجرای دست خدا را فراموش کنند و به جایش نبوغ او را در پاس های دقیق، بازی سازی و شوت های پرقدرت به یاد بیاورند. هر چه بود او ناجی آرژانتین بود.\xa0
اما فوتبال تنها چیزی نبود که مارادونا را به مردم می شناساند؛ مواد مخدر و حاشیه سازی هایش عامل مهم دیگری بود که نامش را بر سر زبان ها می انداخت. بعد از فراز و نشیب های زیاد، از بازی در فوتبال کناره گیری کرد، اما دردسرهایش تمامی نداشت و نتوانست سمت مربی گری را هم ادامه دهد.\xa0
حالا او به شغل حاشیه سازی مشغول است؛ شغلی که شاید حتی از فوتبال هم بیش تر مورد علاقه اش بوده است. حاشیه های مارادونا یادمان می اندازد که انسان، چیزی جز آن ورزشکاری است که در زمین فوتبال عرق می ریزد، می دود و افتخارآفرینی می کند یا گاه سرافکنده می شود. مارادونا به خاطرمان می آورد که شخصیت ها رنگی اند و ماهیت پیچیده ی انسان را مقابل چشمان مان می گذارد. آن ها همیشه قرار نیست قدیس باشند و می توانند زیاد اشتباه کنند و به اشتباه هایشان پشت نکنند، چرا که از لغزش هایشان جان می گیرند و بر سر زبان ها می افتند.\xa0
سورنتینو هم در سال ۲۰۱۵ در فیلمش تصویر مارادونای متکبری را به نمایش گذاشت که اضافه وزن عجیبی داشت؛ مردی که در فیلم هم می خواست جلوی چشم باشد.\xa0mbanews.ir- نازنین کی نژاد